Sinds een aantal maanden ‘schrijf’ ik met mijn camera mijn eigen dagboek. Een dagboek, alleen voor mij, waarin ik mijn gevoelens op schrijf, waarin ik deel wat me heeft geraakt. Waar ik dankbaar voor ben, wat ik moeilijk vond, wat me verdriet deed. Waarin ik mijn leven aan kijk en accepteer zoals het is.
Momenten die niet in woorden te vangen zijn, maar wel in beeld. Beelden die weergeven hoe ik me voel. Het beeld wat me blij maakt, maar ook de beelden van dingen of gebeurtenissen die me minder prettig raken. De momenten die ik liever niet had beleefd of die niet had gewenst voor de dierbare mensen om me heen.
Privé fotografeer ik graag mijn kinderen, hun karakters, hun ontwikkeling, hun groei naar volwassenheid. Als ik in woorden zou moeten samenvatten wat ik heb gefotografeerd, zou het een duizend pagina’s tellend boek zijn. En ook al schrijf ik recht vanuit mijn hart, mijn woorden zouden de beelden niet kunnen vervangen.
Maar ik fotografeer meer, ook de schoonheid van de natuur raakt me (mooie luchten met stip op 1), lichtval in huis, bloemen, kaarsen, fijne momenten met vriendinnen of met collega’s. Er is meer wat me blij maakt. Wat me raakt. Wat ik vastleg. Echter verdwijnen deze foto’s vaak op de camerarol van mijn telefoon, of in een archief om ze vervolgens nooit meer te zien. Zonde… want wat was het mooi geweest om eens door. mijn dagboek heen te bladeren. Te zien wat me heeft geraakt, in al zijn omvang. Ik ben niet iemand die nieuwe plannen uitstelt tot het nieuwe jaar. Ik begon er eerder mee. Bewaren wat me raakt.
Volgende week deel ik met plezier wat tips over het fotograferen van het leven van je kinderen. Heb je specifieke vragen? Laat het me weten, ik help je graag. Het antwoord op je vraag verwerk ik anoniem in mijn blogpost.